“HE…….., IK BEN VERANDERD” !

 
De reden waarom ik deze leergang ben gaan volgen was een logisch gevolg van een onrustige periode en de kontakten die ik had met Anniek de Noord.

Ik stond, in mijn visie, aardig sterk in het leven. Ik wist wat ik wilde en welke koers ik niet wilde varen. Ik was 59 jaar en vond dat ik mijn leven aardig in balans had. Ik was trots op wat ik zoal had bereikt in het leven en heb een stabiele thuisbasis. Ik stond niet lang stil bij beslissingen die ik moest nemen en genoot van de momenten in mijn leven. Dat ging niet altijd over rozen. Het kende zijn ups en downs, maar globaal was ik tevreden met hoe het verliep.

Ik omschrijf mezelf als een vriendelijk, sociaal en betrokken mens. Ik sta midden in het leven en wil helpen daar waar ik kan en ben gedreven en bewogen in die dingen waarin ik echt geloof.

Ik ben een zgn leiderstype. Vaak scharen mensen zich automatisch achter mijn richting of doelstelling. Ik kan dan van uit mijn kracht inspireren, motiveren en als leider zijn.

Ik vind dit ook leuke rol om te doen. Ik ben geen volger. Deze rol wordt ook vaak geaccepteerd om hoe ik het doe en dat is aandacht voor de mens.

Toch zijn er ook tegenstrijdigheden in mijn persoonlijkheid. Het gevoel van grote eenzaamheid, het gevoel er over alleen voor moeten staan. De druk van beslissingen moeten nemen als leider is soms een grote belasting. Echter, ik stond vast in het leven, wist wat ik wilde en waarvoor ik leefde.

Toen kwam op een dag ineens, die klap! Het was een slag bij een heldere hemel!Ik had het helemaal niet voorzien…….! Ik die “alles” toch onder control had? Al mijn zekerheden, mijn geloof in mijn zelf, mijn eigen kracht was in een keer omver getrapt, zo voelde dit althans.

Het resulteerde dat ik van mijn toenmalige functie ben gehaald. Wegens disfunctioneren en het geen toegevoegde waarde kunnen inbrengen in de totale organisatie. Kernwoorden autocratisch, ouderwets, wollige taal gebruiken geen knopen doorhakken en geen daadkracht hebben, zijn een paar steekwoorden.

Toen was ik volledig van slag. Ik voelde me verbrand en op een afvalberg weggegooid. Vreselijk! Ik kan er nu om glimlachen. Het raakt me niet meer. Ik ben hierdoor een poosje behoorlijk van de “wereld” geweest. Ik had het gevoel dat de primaire zin van mijn bestaan was opgehouden te bestaan. De invulling die ik er zelf aan gaf was “nutteloos en geen enkele waarde hebben ”.

In deze wanorde en onzekerheid van het leven, was er één stem in mij die me zei, dat ik hulp moest zoeken omdat ik dit niet alleen kon. Ik dreigde te verzuipen in mn eigen verdriet en stuurloosheid.

Ik vond deze hulp bij Anniek de Noord! Ze liet mij praten en luisterde naar wat ik allemaal zei.

Ik weet nog erg goed dat ze me op een gegeven moment steeds dezelfde vraag stelde, Ze vroeg me: ‘Hoe komt het Piet, dat JIJ dit zo ver in je zelf hebt toegelaten? En een afgeleide vraag hierop: ‘Hoe komt het dat die andere persoon zo veel invloed op jou heeft?

Eerst dacht ik dat Anniek mij niet goed begreep. Het was niet ik die deze toestand had doen ontstaan, maar het was de schuld van die ander. Die had me het toch aangedaan? Dat kon ik niet helpen?

Anniek luisterde en luisterde en kwam steeds weer terug op die ene vraag. Ze vertelde mij haar ervaringen met ene Willem Sarlemijn. Ze sprak over zijn levensvisie, zijn opgedane wijsheden en wat dat met haar groei als mens had gedaan.

Ze sprak over de leergang authentiek leiderschap en over de bereikte resultaten. En ik “sukkel” dacht nog steeds dat niet ik zelf de oorzaak was, maar die ander.

Langzaam maar zeker in de tijd kreeg het verhaal van Anniek voor mij meer en meer herkenningpunten. Maar, eerlijk is eerlijk, het was (nog) niet mijn eigen verhaal!

Op een zaterdagmorgen reisde ik af naar WestBeemster. Het leercentrum van “Levare Is”.

Ik ontmoette die dag Willem Sarlemijn persoonlijk en niet alleen hem. Die dag ontmoette ik ook bezieling, drive en levensvisie. Ik werd aangeraakt door het fundament van Willem zijn bestaan, ‘liefde voor mensen’.

Ik prijs nog de dag dat ik toen besloot om naar deze bijeenkomst te gaan. Ik heb me hierna definitief in overleg en met behulp van mijn werkgever, ingeschreven voor de leergang.

Het werden leerzame en intensieve trainingsdagen, zonder dat je ”kapot” er vandaan kwam. Het gaf me heel veel energie en inzicht. Ik kwam er elke keer blij en met veel bagage ter overdenking vandaan.

Op de eerste bijeenkomst ontdekte al dat ik er degelijk toe deed. Dat ik zeker toegevoegde waarde heb. Dat mijn bestaan zich rechtvaardigt om dat ik ben die ik ben.

Ik was weer dat kleine jongentje die eindelijk zijn langgekoesterde wens voor een kiepauto van st. Nicolaas, in vervulling zag gaan. Dat gevoel van toen beleefde ik nu weer, alleen was het intenser en van een nog grotere waarde.

Wat ik geleerd heb van al die bijeenkomstenen en opdrachten?

Dat IK bepalend ben!  Dat IK toelaat en hoever.

Ik leerde, dat als ik last kreeg van een situatie, ik me zelf die vraag moest stellen, hoe komt het dat dit zoveel invloed op mij heeft?

Ik leerde dat vooroordelen hebben of het zelf invullen van een situatie geen goede oplossing is.

Ik leerde meer de waarnemer te zijn.

Ik leerde mijn grenzen over wat ik toeliet.

Ik leerde me zelf kennen vanuit de puurheid die in mij zit

Mijn metafoor, het geklonken met een lange ketting aan een grote paal in de grond, werd steeds minder belangrijk. Ik zal nog vaak dat gevecht aan moeten gaan met dit ketting. Jarenlang was dit ook mijn zekerheid. Gevangene zijn van mij zelf in beperkte vrijheid.

Ja, zeker ik heb veel in betrekkelijk korte tijd geleerd. Dat wil niet zeggen dat ik er nu ben. Dat ik nu nooit meer ‘in de fout ga’. Dat er geen ‘zwarte’ momenten meer zijn. Natuurlijk niet. Dat zijn ook de momenten die bij het leven horen. Alleen ik heb geleerd dat deze momenten, momenten van bezinning zijn. Je mag tijd nemen voor je zelf. De uitkomst van deze bezinning is, verdieping in je zelf.

Ik glimlach als ik mezelf deze zinnen zie opschrijven. Toen ik voor de eerste keer in aanraking met deze materie kwam, vond ik het nogal zweverig en een hoog gehalte hebben van “geitenwollen sokken wijsheden” En zie wat ik nu heb opgeschreven.

Het zijn voor mij geen zweverige teksten meer. NEE! Het is een doorleefd deel van mij geworden. Ik mag ontdekken wie ik werkelijk ben en welke kwaliteiten ik bezit. Wat een heerlijk conclusie mensen. Echt, ik gun het iedereen om dit tegen zich zelf te kunnen zeggen.

Wat heeft me dat nu in praktische zin opgeleverd? Ik heb me zelf, maar veel sterker, (terug)gevonden! Doordat ik geleerd heb hoe ik met situaties om mag gaan. Wat ik zelf hierin veroorzaak en hoe ik deze dichter vanuit me zelf mag oplossen. Dat dit uiteindelijk een veel groter en effectiever resultaat oplevert.

Wat het mij ook op heeft geleverd is dat ik mij zelf beter durf te geven. Wanneer ik wordt (aan)geraakt is dit een heel ander gevoel dan vroeger. Ik beleef het en laat het steeds meer toe. Ik ben minder snel uit mijn evenwicht te brengen, omdat ik het niet toe laat.

Concreet heeft het me ook privé veel opgeleverd. Ik heb een betere verhouding gekregen met mijn dochter en mijn kleinkinderen omdat ik ook mezelf liet zien zonder voorbehoud. Dat ging echt niet van de één op andere dag. Het was hard werken om het geleerde in de praktijk te brengen.

Ook hier geldt, oefening baart kunst!

En wat een cadeau kreeg ik hiervoor terug!Man geweldig Het heeft onze verhouding verdiept. Heel af en toe geef ik haar ook al een knuffel. Ik, “de beer van de meer”!

Ik durf nu vast te houden en echt dichtbij van hen te houden, zonder de barrière en afstand die ik voorheen kende.

Nu nog verder leren dat ik ook lief voor mezelf mag zijn en dat ik van mezelf mag houden. Maar dat komt goed! Echt ik ken nu voordelen al.

Een ander winstpunt;

Jarenlang had ik een erg stroeve verhouding met mijn moeder. Ik liet van alles toe wat ze zei of wat ze deed en dat gaf de nodige reactie. Ik was zeker geen lieve begripsvolle zoon voor haar. Achteraf gaf me dat weer een schuldgevoel maar ik deed er niets aan. Ze ergerde immers mij en niet anders om! Ik kon er niet mee omgaan. Ongeveer 7 jaar terug besloot ik om deze relatie voorgoed te stoppen.Ik verklaarde mijn moeder als overleden.

Ik kreeg in die jaren af en toe een kaartje van haar wat ik niet als positief beoordeelde. Ze respecteerde in mijn visie mijn boodschap niet dat ik voor haar niet meer bestond.

Met mijn nieuwe leerpunten in mijn rugtasje heb ik ook deze toegepast op mn relatie met mijn moeder toegepast.

Ik herstelde het kontakt weer en ben vooral gaan luisteren, zonder vooroordeel, naar wat mijn moeder zei. Ik deed mn best om haar verhaal te begrijpen. En lieve mensen na al die jaren begreep ik wat ze zei. Ik hoorde haar belevingswereld. Veel is niet van mijn, maar ik accepteer het raakt me niet meer zo omdat het van haar is. Ik ben het wel gaan verstaan, zonder dat het mij pijn deed of boos maakte. We hebben nu weer een goede verstandhouding We bellen elkaar regelmatig. Zeggen de dingen tegen elkaar die in een zoon – moeder relatie voorkomt. We respecteren nu elkaars standpunt, zonder dat er pijn gevoeld wordt.

Mijn communicatie is ook anders. Ik ken mijn voorkeur voor stelligheden. Ik leer en pas toe. Ik maak nog de nodige fouten dat weet ik, Maar ik weet dat mijn stelligheden niet de waarheid hoeft te zijn. Het is vaak veel genuanceerder en vanuit mij gezien.

Onlangs kreeg ik een groot compliment van mijn directe collega. Ze kent me het langst en het beste geloof ik te mogen zeggen. “Wat ben jij veranderd", zei ze nadat ze me al een tijdje had bestudeerd.(Ik voel en zie zulke dingen). “Je bent veel rustiger, veel beschouwender geworden. Er zit is veel meer toegang tot jou”.

Ik bloosde bij zo veel (h)erkenning.

Bedankt Willem en Anniek voor jullie begeleiding en de vele kado’s die jullie me hebben gegeven. Jullie bijzondere, niet schoolse aanpak en liefde voor de medemens is een hele speciale leergang die mijn leven echt heeft verbreed en inhoud gegeven.

BEDANKT uit de grond van mijn hart.

Leeuwarden, 7 september 2011 Piet Brouwer